دوستای خوبم سلام.
این شعر رو خودم نوشتم. می دونم خیلی مشکل داره و شاید حتی نشه بهش گفت : "شعر". ولی خواهش می کنم با نظرات و انتقاداتتون منو راهنمایی کنید.

ای باد! که از منزل یارم گذری
با یار حدیث دل بیمارم گوی
این خستگی و بی کسی قلبم را
آهسته به گوش ناز دلدارم گوی

ای باد! از این موج روان از چشمم
یک جرعه رسان ، نگار زیبایم را
تا روی گل و روح دل انگیزش چند
باور کند این سکوت گویایم را

ای باد! تو از هستی من آگاهی
دل، گوی شده به دست چوگان کاران
دل نغمه ی نای همه چوپانان شد
در دامنه و کمرکش کهساران

ای نغمه ی ناجور نی چوپانان!
تا کی تو در این بادیه سرگردانی؟
ای باد! بیا و روح بیتابم را
آزاد کن از کالبد جسمانی

نوشته شده در یکشنبه 89/1/22ساعت 11:56 عصر توسط نازنین نظرات ( ) |